Akademia Rozwoju Iwona Mieczyńska

Rozwijaj się ze mną!

Author Archives: ryboxx

BHP – BAZA AKTÓW PRAWNYCH
1 maja 2020 20:35 Leave a Comment
BHP – BAZA AKTÓW PRAWNYCH

PRZEPISY OGÓLNE

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy Dz.U. 2019 poz. 1040

Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych Dz.U. 2019 poz. 300 z późn. zm.

Ustawa z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy Dz.U. 2019 poz. 1251

Ustawa z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej Dz.U. 2017 poz. 1261

Ustawa z dnia 24 czerwca 1983 r. o społecznej inspekcji pracy Dz.U. 2015 poz. 567

Ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych Dz.U. 2019 poz. 263

Ustawa z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy Dz.U. 2019 poz. 1175

Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny Dz.U. 2019 poz. 1950

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie rodzajów urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu Dz.U. 2012 poz. 1468

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy Dz. U. 2003 nr 169 poz. 1650 z późniejszymi zmianami:

Dz.U. 2007 nr 49 poz. 330

Dz.U. 2008 nr 108 poz. 690

Dz.U. 2011 nr 173 poz. 1034

BADANIA PROFILAKTYCZNE

Ustawa z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy tekst jednolity Dz.U. 2019 poz. 1175

Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy Dz.U. 2016 poz. 2067

SZKOLENIA W DZIEDZINIE BHP

Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy

(Dz.U. 2004 nr 180 poz. 1860) z późniejszymi zmianami:

Dz.U. 2005 nr 116 poz. 972

Dz.U. 2007 nr 196 poz. 1420

Dz.U. 2019 poz. 1099

CZYNNIKI SZKODLIWE W ŚRODOWISKU PRACY

Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 5 sierpnia 2005 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach związanych z narażeniem na hałas lub drgania mechaniczne Dz.U. 2005 nr 157 poz. 1318

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 30 grudnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy związanej z występowaniem w miejscu pracy czynników chemicznych Dz.U. 2016 poz. 1488

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r. w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym w środowisku pracy Dz.U. 2016 poz. 1117

Rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 czerwca 2016 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach związanych z narażeniem na pole elektromagnetyczne – tekst jednolity Dz.U. 2018 poz. 331

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie szkodliwych czynników biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy oraz ochrony zdrowia pracowników zawodowo narażonych na te czynniki Dz.U. 2005 nr 81 poz. 716 z późniejszymi zmianami:

Dz. U. 2008 nr 48 poz. 288

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 27 maja 2010 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach związanych z ekspozycją na promieniowanie optyczne Dz.U. 2013 poz. 1619

POMIAR CZYNNIKÓW SZKODLIWYCH W ŚRODOWISKU PRACY

Rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 czerwca 2018 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy Dz.U. 2018 poz. 1286 z późn. zm.

Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 5 sierpnia 2005 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach związanych z narażeniem na hałas lub drgania mechaniczne Dz.U. 2005 nr 157 poz. 1318

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 lutego 2011 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy Dz.U. 2011 nr 33 poz. 166)

WYPADEK PRZY PRACY

Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych Dz.U. 2019 poz. 1205

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy Dz.U. 2009 nr 105 poz. 870

Rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 maja 2019r. w sprawie wzoru protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy Dz.U. 2019 poz. 1071 – wchodzi w życie z dniem 25.06.2019

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 stycznia 2009 r. w sprawie statystycznej karty wypadku przy pracy Dz.U. 2009 nr 14 poz. 80 z późniejszymi zmianami:
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad oraz trybu uznawania zdarzenia za wypadek w drodze do pracy lub z pracy, sposobu jego dokumentowania, wzoru karty wypadku w drodze do pracy lub z pracy oraz terminu jej sporządzania Dz.U. 2013 poz. 924

Obwieszczenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 marca 2019 r. w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej M.P. 2019 poz. 270 – obowiązują od 1.04.2019 do 31.03.2020

CHOROBY ZAWODOWE

Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych Dz.U. 2019 poz. 1205

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych Dz.U. 2013 poz. 1367

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 1 sierpnia 2002 r. w sprawie sposobu dokumentowania chorób zawodowych i skutków tych chorób Dz.U. 2013 poz. 1379

OCHRONA PRACY KOBIET

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 kwietnia 2017 r. w sprawie wykazu prac uciążliwych, niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet w ciąży i kobiet karmiących dziecko piersią Dz.U. 2017 poz. 796)

SŁUŻBA BHP

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy Dz.U. 1997 nr 109 poz. 704 z późniejszymi zmianami:
- - Dz. U. 2004 nr 246 poz. 2468 – w tej nowelizacji znajdziesz aktualne wymagania dotyczące stanowisk w służbie BHP!
  - Dz. U. 2005 nr 117 poz. 986
CZYNNIKI RAKOTWÓRCZE

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24lipca 2012 r. w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym w środowisku pracy

tekst jednolity: Dz.U. 2016 poz. 1117

MONITORY EKRANOWE

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe Dz.U. 1998 nr 148 poz. 973

MASZYNY

Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy Dz.U. 2002 nr 191 poz. 1596 z późn. zm.:

Dz.U. 2003 nr 178 poz. 1745

Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn Dz.U. 2008 nr 199 poz. 1228 z późn. zm.:

Dz.U. 2011 nr 124 poz. 701
PRAWA I LEWA PÓŁKULA MÓZGU A MYŚLENIE WIZUALNE
5 lutego 2020 23:21 Leave a Comment
PRAWA I LEWA PÓŁKULA MÓZGU A MYŚLENIE WIZUALNE.

Większość ludzi miała już okazję zetknąć się z koncepcją zakładającą, że każda z dwóch półkul mózgu przetwarza informacje w inny sposób. Lewa półkula jest analityczna — zbiera poszczególne fragmenty informacji i zestawia je w jedną liniową oraz racjonalną całość. W lewej półkuli znajdują się ośrodki odpowiedzialne za posługiwanie się językiem w mowie i w piśmie, a także za dokonywanie większości obliczeń matematycznych. Prawa półkula to półkula syntetyczna. Zajmuje się przetwarzaniem dużych ilości mniej precyzyjnych informacji, posługując się przy tym wyobrażeniami, schematami i kompetencjami przestrzennymi. Prawa półkula lepiej radzi sobie z rozwiązywaniem złożonych problemów i analizą kwestii niejednoznacznych. Wydaje się być również ośrodkiem odpowiedzialnym za kreatywne działanie. Rozróżnienie to pojawiło się po raz pierwszy na początku lat 70. w kontekście badań psychobiologa Rogera W. Sperry’ego oraz operacji „rozdzielenia” mózgu przeprowadzanych przez neurochirurga Josepha Bogena. Koncepcja ta weszła do kultury masowej przede wszystkim za sprawą dwóch kobiet, z których jedna pisała książki, a druga była artystką. Wychodząc od wniosków z badań Bogena, dr Gabriele Rico napisała przełomową książkę zatytułowaną Writing the Natural Way. Przedstawiła w niej, jak można wykorzystać twórcze zdolności prawego mózgu w charakterze wsparcia dla umiejętności posługiwania się słowem, charakterystycznej dla mózgu lewego. Mniej więcej w tym samym czasie dr Betty Edwards napisała klasyczną już książkę pt. Rysunek. Odkryj talent dzięki prawej półkuli mózgu. Sugestie były bardzo podobne. Autorka przedstawiała rysunek jako doskonałą metodę rozwijania potencjału twórczego, zalecaną szczególnie ludziom wykazującym skłonność do analitycznego rozpatrywania problemów. Obie książki wywarły ogromny wpływ na opinię publiczną. Analogie prawo- i lewomózgowe bardzo szybko zaczęły się pojawiać w wielu różnych kontekstach — począwszy od rozumienia sztuki, a na giełdzie papierów wartościowych skończywszy. Do dziś rozróżnienie to odgrywa istotną rolę w klasyfikacji metod rozwiązywania problemów, jedną szkołę tworzą ludzie biznesu przyzwyczajeni do postrzegania świata w perspektywie racjonalnej i ilościowej, do drugiej zaś zalicza się osoby obdarzone zmysłem twórczym, postrzegające świat przez pryzmat emocji i jego aspektów jakościowych. Faktem jest, że wszyscy rodzimy się z niezwykle rozbudowanymi kompetencjami w zakresie myślenia wizualnego. Rozwiąż ten test a dowiesz się nad czym musisz popracować w tym temacie.

Test samooceny-do jakiej grupy należysz?

Wybierz odpowiedź, która najlepiej do Ciebie pasuje. Jakie jest twoje zachowanie w poniższych sytuacjach.

1 Uczestniczysz w burzy mózgów zorganizowanej w sali konferencyjnej, w której stoi flipchart.

Masz ochotę:
1. Podejść do tablicy, chwycić pisak i zacząć rysować kółka i kwadraty.
2. Odcyfrować to, co zostało już narysowane na tablicy.
3. Podejść do tablicy i zacząć tworzyć listy podzielonych na odpowiednie kategorie kwestii.
4. Doprecyzować kwestie naniesione już na tablicę, aby były bardziej zrozumiałe.
5. „Dajmy sobie spokój z tablicą, mamy przecież mnóstwo roboty”.
6. Uciec jak najdalej, ponieważ nienawidzę burz mózgów.
2.Otrzymujesz skomplikowany, wielostronicowy wydruk arkusza kalkulacyjnego
1. Przesuwasz po nim wzrokiem, po czym odkładam dokument w nadziei, że wszyscy o nim zapomną.
2. Przeglądasz szybko kolejne strony dokumentu w poszukiwaniu czegoś interesującego.
3. Czytasz nagłówki kolumn i wierszy, żeby wiedzieć chociaż, czego ten dokument dotyczy.
4. Losowo wybierasz jakąś kolumnę i wiersz, sprawdzasz dane w znalezionej w ten sposób komórce, a następnie szukam podobnych (lub innych) danych w innych komórkach.
5. Szukasz najmniejszych lub największych wartości, jakie uda Ci się dostrzec, a następnie sprawdzasz, czego dotyczą.
6. Kartkujesz dokument w jedną i drugą stronę, szukając w nim rzucających się w oczy schematów.
3.Ktoś wręcza Ci długopis i prosi o naszkicowanie danego pomysłu.
1. Prosisz go o kolejne długopisy, aby mieć co najmniej trzy kolory do dyspozycji.
2. Zaczynasz rysować i patrzeć, co Ci wychodzi.
3. Mówisz: „Nie umiem rysować, ale…”, po czym kreślisz naprawdę koszmarnego ludzika.
4. Zaczynasz od napisania kilku słów, a następnie rysujesz wokół nich prostokąty.
5. Odkładasz długopis i zaczynasz mówić.
6. Mówisz: „Przykro mi, ale nie umiem rysować”, po czym zostawiasz tę robotę komuś innemu.
4.W drodze powrotnej z dużej konferencji w barze na lotnisku spotykasz kolegę, który prosi Ciebie, żebyś dokładnie mu wyjaśnił, czym zajmuje się twoja firma.
1. Bierzesz do ręki serwetkę i prosisz barmana o coś do pisania.
2. Bierzesz trzy paczuszki cukru, kładziesz je na barze i zaczynasz wyjaśniać: „W porządku, wyobraź sobie, że ta paczuszka to ja…”.
3. Bierzesz jedną stronę Twojej prezentacji w PowerPoincie (kawał naprawdę dobrej roboty) i zaczynasz ją omawiać.
4. Zaczynasz wyjaśniać, że Twoja firma „zajmuje się trzema rzeczami…”.
5. Stawiasz następną kolejkę, ponieważ ta rozmowa trochę potrwa.
6. Stwierdzasz, że jest to zbyt skomplikowane, byś mógł to dokładnie wyjaśnić, a następnie zadajesz koledze takie samo pytanie.
5 Na zderzaku samochodu poprzedzającego Twój samochód, widzisz naklejkę z napisem: „Wyobraź sobie pokój na świecie”. Co robisz?
1. Starasz się sobie wyobrazić, jak wyglądałby ten pokój.
2. Na myśl przychodzą Ci okulary Johna Lennona.
3. Powtarzasz sobie w myślach słowa „pokój na świecie”.
4. Zastanawiasz się, co taka nalepka mówi o właścicielu samochodu.
5. Na myśl przychodzi Ci „Napój na mecie”.
6. Wywracasz oczami i myślisz sobie: „Cholerni marzyciele”.
6.Gdybyś był astronautą i opuściłbyś statek w celu odbycia kosmicznego spaceru, na początek:
1. Wziąłbyś głęboki oddech, odprężył się i spróbował wczuć się w tę chwilę.
2. Starałbyś się wypatrzeć mój dom… no, przynajmniej mój kontynent.
3. Zacząłbyś opisywać to, co widzę.
4. Zacząłbyś żałować, że nie masz ze sobą aparatu.
5. Zamknąłbyś oczy.
6. Natychmiast wróciłbyś na statek.
Zlicz punktację, dodaj uzyskane punkty i otrzymaną sumę podziel przez sześć.
1. 1 punkt
2. 2 punkty
3. 3 punkty
4. 4 punkty
5. 5 punkty
6. 6 punkty
Oto jak sam siebie oceniasz pod względem przynależności do jednej z trzech grup:

1 – 2,5 punktu — Zieloni

2,6 – 4,5 punktu — czerwoni

4,6 – 6 punktów — niebiescy

Powyższe ćwiczenie pozwala wyciągnąć dwa ważne wnioski.

Po pierwsze, w zależności od Twoich preferencji związanych z myśleniem wizualnym największą wartość praktyczną mogą mieć dla Ciebie różne aspekty rysowania nad którymi możesz popracować. Jeśli jesteś:

W grupie pierwszej zielonej i dobrze radzisz sobie z rysowaniem, najprawdopodobniej najbardziej zainteresuje Cię, w jaki sposób możesz rozwijać swoje umiejętności patrzenia i widzenia.

W grupie drugiej czerwonej i nie wierzysz w analityczną wartość rysunków, być może powinieneś rozpocząć rozwijania pomysłów, szukaj okazji, żeby zobaczyć, jak w praktyce wygląda rozwiązywanie problemów biznesowych za pomocą rysunków.

W grupie trzeciej niebieskiej to potrafisz skutecznie wskazywać najważniejsze aspekty problemu powinieneś popracować nad tym, jak pokazywać rysunki innym.

Drugi wniosek z powyższego ćwiczenia wydaje się jeszcze ważniejszy. Niezależnie od preferencji związanych z myśleniem wizualnym każdy ma jakieś zdolności w tym zakresie i każdy może je bardzo łatwo rozwijać. Myślenie wizualne nie jest talentem danym tylko wybranym, nie jest też umiejętnością, którą posiadły jedynie osoby dysponujące wieloletnim przygotowaniem. Wyniki uzyskane dzięki powyższemu ćwiczeniu pomogą Ci stwierdzić, w jaki sposób możesz najefektywniej wykorzystać różne formy szkolenia z myślenia wizualnego. Przede wszystkim powinieneś jednak pamiętać, że niezależnie od wyniku myślenie wizualne jest uzdolnieniem danym nam wszystkim. Dowodem na słuszność tego twierdzenia jest to, że wszyscy rodzimy się wyposażeni w te same mechanizmy fizjologiczne, neurologiczne i biologiczne, oraz fakt, że z biegiem czasu nabywamy te same zdolności intelektualne, fizyczne i społeczne związane z funkcjonowaniem narządu wzroku, a mianowicie umiejętności patrzenia, widzenia, wyobrażania sobie i wyrażania naszych obserwacji.

Myślenie wizualne jest niesamowicie wydajnym sposobem rozwiązywania problemów i choć może jawić się jako swoista nowość, tak naprawdę wszyscy doskonale wiemy, jak należy się tą metodą posługiwać. Już w chwili urodzenia dysponujemy niesamowitym zmysłem wzroku. Mimo to niewielu z nas zastanawia się nad naszym potencjałem w tym względzie, a jeszcze mniej liczna jest grupa osób, które potrafią wskazać sposoby rozwijania tych zdolności. To trochę tak, jakbyśmy otrzymali w prezencie super zaawansowany komputer, ale nie wiedzieli, gdzie szukać nowego oprogramowania. U większości z nas wzrok jest najlepiej rozwiniętym ze zmysłów. Kiedy jednak przychodzi do myślenia wizualnego, ograniczamy się do najprostszych rozwiązań. To ogromne marnotrawstwo, gdybyśmy bowiem lepiej poznali narzędzia wizualne, którymi dysponujemy, a następnie pozyskali kilka nowych, moglibyśmy zdobyć naprawdę zadziwiające umiejętności w zakresie rozwiązywania problemów biznesowych za pomocą rysunków.
JAK ZA POMOCĄ RYSUNKU ROZWIĄZYWAĆ PROBLEMY BIZNESOWE.
29 stycznia 2020 23:58 Leave a Comment
JAK ZA POMOCĄ RYSUNKU ROZWIĄZYWAĆ PROBLEMY BIZNESOWE?

„Myślenie wizualne to wykorzystywanie umiejętności widzenia — zarówno faktycznego, jak i korzystania z wyobraźni — w celu identyfikowania pomysłów, do których nie da się dotrzeć innymi drogami, szybkiego i intuicyjnego opracowywania tych pomysłów, a następnie przedstawiania ich innym ludziom w taki sposób, aby ci po prostu je „złapali”.

DAN ROAM.

Rozwiązywanie problemów za pomocą rysunków nie wymaga talentu ani przygotowania artystycznego. Nawet gdy uważacie, że się do tego nie nadajecie lub uważacie, że nie jesteście wzrokowcami. Gwarantuję wam, że jesteście ukierunkowani wzrokowo w wystarczającym stopniu, by zrozumieć i zastosować myślenie wizualne. W praktyce okazuje się, że to właśnie osoby rozpoczynające swoją przygodę z tą koncepcją od stwierdzeń w rodzaju: „Ale ja nie umiem rysować…”, są bardzo często autorami najbardziej wnikliwych rysunków. Nawet jeśli nie jesteście w pełni przekonani do swoich talentów rysowniczych, nie powinniście od razu rezygnować.

Za pomocą myślenia wizualnego można sprostać zupełnie różnym wyzwaniom biznesowym, na przykład takim jak: określenie strategii biznesowej, wdrożenie nowego produktu, zaprojektowanie platformy technologicznej oraz uruchomienie nowego programu sprzedażowego. Różne problemy w różnych firmach, czy to w bankowości, czy to w firmie, która zajmuje się wyszukiwaniem, czy w firmie zajmującej się tylko sprzedażą lub zupełnie czymś innym, da się rysunkiem rozwiązać ich problem. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że tak różne branże i ich problemy nie mają z sobą nic wspólnego. Oznaczałoby to, że w każdym z tych przypadków należy zastosować odmienną metodę rozwiązywania problemów. Jeśli jednak przyjrzeć się uważniej, można wskazać pewną cechę wspólną wszystkich tych firm — ich problemy za pewne trudno było dostrzec, a rozwiązania były wręcz niewidoczne. I tu właśnie otwiera się pole do popisu dla myślenia wizualnego — każdą kwestię można przedstawić na rysunku, czyniąc ją w ten sposób bardziej zrozumiałą, a każdy rysunek można stworzyć za pomocą zestawu tych samych narzędzi i zacząć rozwiązywać problemy za pomocą rysunków.

Rysunki mogą przedstawiać naprawdę złożone koncepcje i kondensować wiele informacji w taki sposób, aby łatwiej nam było je dostrzec i zrozumieć. Dzięki temu rysunki doskonale się sprawdzają w precyzowaniu i rozwiązywaniu wszelakich zagadnień: problemów biznesowych, patowych sytuacji politycznych, wyzwań technicznych, dylematów organizacyjnych, konfliktów czasowych i trudności o charakterze osobistym.

SZEŚĆ PODSTAWOWYCH GRUP PROBLEMÓW.

1. Problemy typu kto i co. Chodzi tu o wyzwania związane z rzeczami, ludźmi i rolami.

Co dzieje się wokół mnie i na czym polega moja rola?

Kto tu rządzi i kto jeszcze jest w to zaangażowany?

Kto jest za to odpowiedzialny?

2. Problemy typu ile. Chodzi tu o wyzwania dotyczące mierzenia i liczenia.

Czy wystarczy nam X, by przetrwać cały zaplanowany okres?

Ile X jest nam potrzebne, aby kontynuować prace?

Czy jeśli zwiększymy wartość tego czynnika, to możemy zmniejszyć wartość drugiego czynnika?

3. Problemy typu kiedy. Chodzi tu o wyzwania łączące się z planowaniem i gospodarowaniem czasem.

Co powinno się odbyć najpierw, a co potem?

Mamy dużo do zrobienia — kiedy znajdziemy na to wszystko czas?

4. Problemy typu gdzie. Chodzi tu o wyzwania związane z wyznaczaniem kierunku i organizacją działalności.

Dokąd zmierzamy?

Czy zmierzamy we właściwym kierunku, czy raczej powinniśmy coś zmienić?

W jaki sposób zestawić wszystkie te elementy?

Co jest najważniejsze, a co najmniej istotne?

5. Problemy typu jak. Chodzi tu o wyzwania łączące się z wzajemnym oddziaływaniem między elementami.

Co się stanie, jeśli postąpimy tak?

A jeśli zrobimy inaczej?

Czy zmieniając nasze działania, możemy zmienić ich ostateczny rezultat?

6. Problemy typu dlaczego. Chodzi tu o wyzwania związane z dostrzeganiem całościowego obrazu.

Co i dlaczego tak naprawdę robimy?

Czy zajmujemy się tym, czym powinniśmy się zajmować, czy raczej trzeba się zabrać za coś innego?

Jeśli musimy coś zmienić, co mamy do wyboru?

W jaki sposób stwierdzić, która z dostępnych możliwości jest najlepsza?

Myślenie wizualne w swoim podstawowym wymiarze nie ma nic wspólnego z tworzeniem wykresów na komputerze. Myślenie wizualne to nauka myślenia oczami — działanie, które nie wymaga stosowania żadnych zaawansowanych rozwiązań technicznych. Tak naprawdę potrzebujecie zaledwie trzech narzędzi, aby nauczyć się skutecznie rozwiązywać problemy za pomocą rysunków: oczu, wyobraźni oraz nieco koordynacji między oczyma a ręką i są to Wasze narzędzia myślenia wizualnego.

Potrzebować możecie jeszcze kartki i mazaka, no i pozostaje kwestia wizualnej pewności siebie — w im większym stopniu możemy polegać na swoich podstawowych narzędziach myślenia wizualnego (oczy, wyobraźnia, koordynacja oczu i rąk), tym więcej ukrytych talentów w zakresie myślenia wizualnego w sobie odkryjemy. Umiejętność korzystania z podstawowych narzędzi myślenia wizualnego przyda się również wtedy, gdy będziecie musieli pokazać swoje rysunki innym.

Ludzie lubią oglądać rysunki wykonane przez innych ludzi. W większości sytuacji związanych z dokonywaniem prezentacji odbiorcy lepiej reagują na rysunki odręczne (nawet najbrzydsze) niż na dopracowaną do ostatniego szczegółu grafikę. Spontaniczność i niedoskonałość odręcznych rysunków powodują, że są one mniej onieśmielające i zachęcają do większego zaangażowania w dyskusję. Co równie ważne, nie ma skuteczniejszej metody przekazywania treści nawet najbardziej skomplikowanych rysunków niż rysowanie ich krok po kroku na oczach odbiorców.

Odręczne rysunki łatwo się tworzy i szybko modyfikuje. Jak byście chcieli się przekonać, to na warsztatach organizowanych przez Akademię Rozwoju IM, myślenie w kategorii obrazów jest procesem płynnym, w którym aż roi się od prób i błędów. Bardzo rzadko się zdarza, by ostateczny rysunek wyglądał dokładnie tak, jak go sobie zaplanowaliśmy. Zatem możliwość szybkiego nanoszenia poprawek ma bardzo duże znaczenie.

Z pomocą komputera możecie bardzo łatwo narysować nie to, co trzeba. Większość programów komputerowych wykorzystywanych do tworzenia grafiki wyposażona jest we wbudowane funkcje tworzenia wykresów. To naprawdę wielka pomoc, oczywiście pod warunkiem, że dokładnie wiecie, jaki rodzaj wykresu najlepiej przekaże to, co chcecie zakomunikować — warto tu wspomnieć, że warunek ten prawie nigdy nie jest spełniony.

Najważniejszy powód, dla którego powinniśmy polegać na naszych podstawowych narzędziach myślenia wizualnego, jest taki, że w ostatecznym rozrachunku nie liczy się to, jak bardzo dopracowane są nasze rysunki, lecz to, na ile swobodnie się czujemy, myśląc za pomocą oczu.

Myślenie wizualne opiera się na pewnym praktycznym i powtarzalnym schemacie, którego istotę można bez trudu zrozumieć. Składa się on z zaledwie czterech kroków. Odpowiednie działania podejmujemy całkowicie nieświadomie. Jeśli jednak zwrócimy uwagę na te działania i dokonamy między nimi wyraźnych rozgraniczeń, niemal natychmiast poszerzymy swoją wiedzę na temat funkcjonowania mechanizmów myślenia wizualnego. Co więcej, wprowadzając do tego procesu nowe narzędzia i koncepcje, będziemy stopniowo i w skoordynowany sposób rozwijać nasze umiejętności w tym zakresie.

Sześć sposobów pojmowania. Wyróżniamy sześć podstawowych pytań, które decydują o tym, w jaki sposób postrzegamy różne zagadnienia i w jaki sposób je przedstawiamy. Pytania te są doskonale każdemu znane. Każdy problem — niezależnie od tego, czy dotyczy pewnej sytuacji biznesowej, realizowanego projektu, czy harmonogramu — można sprowadzić do sześciu podstawowych pytań, które wymieniłam już wcześniej. Wszyscy doskonale te pytania znamy. Umiejętność posługiwania się nimi opanowywaliśmy od najmłodszych lat — są to: kto, co, kiedy, gdzie, jak i dlaczego. Pytania te tak dobrze pasują do koncepcji myślenia wizualnego, ponieważ dokładnie odzwierciedlają sposób, w jaki obserwujemy otaczającą nas rzeczywistość.

PROCES MYŚLENIA WIZUALNEGO

Proces ten nie powinien być dla Was niczym nowym, ponieważ realizujecie go tysiące razy dziennie — najprostszym jego przykładem niech będzie przechodzenie przez jezdnię. Rozglądacie się w obie strony i jeśli widzicie zbliżający się pojazd, zatrzymujecie się na chodniku. Jeśli widzicie, że samochód znajduje się jeszcze w pewnej odległości, zaczynacie sobie wyobrażać, czy zdążycie przed nim przejść — w zależności od podjętej decyzji pewnie wchodzicie na jezdnię lub czekacie na bardziej sprzyjający moment.

Podobnie rzecz się ma, kiedy musicie przygotować sprawozdanie biznesowe — najpierw przeglądacie się materiałom, z których macie zaczerpnąć informacje, potem wybieracie z nich najistotniejsze dane, wyobrażacie sobie najlepszy sposób przekazania tych informacji, po czym tworzycie sprawozdanie i przedstawiacie je swoim współpracownikom.

Realizujemy ten proces bez większych trudności, a co za tym idzie — również bez dłuższej refleksji. Warto jednak mieć świadomość, że przychodzi nam on z tak dużą łatwością tylko dlatego, że mieliśmy mnóstwo okazji, by go wyćwiczyć. Wystarczy przyjrzeć się pochodowi przedszkolaków zmierzających na spacer do zoo, aby zrozumieć, że proces przechodzenia przez ulicę wcale nie jest tak intuicyjny, jak mogłoby się nam wydawać. Gdyby nie panie przedszkolanki, wiele z tych dzieci prawdopodobnie bez zastanowienia weszłoby na ulicę — tym samym przeszłyby bezpośrednio do etapu pokazywania, pomijając etapy patrzenia, widzenia i wyobrażania sobie. Skutki takiego działania mogłyby być naprawdę tragiczne.

PROCES MYŚLENIA WIZUALNEGO KROK PO KROKU

Patrzenie Jest to na wpół pasywny proces przyswajania otaczających nas informacji wizualnych. Patrzenie to gromadzenie danych i dokonywanie ich wstępnej oceny, na podstawie której wybieramy reakcję stosowną do sytuacji. Jest to zatem proces skanowania otoczenia w celu uzyskania ogólnego rozeznania w sytuacji, a także proces zadawania automatycznych pytań, które pomagają nam dokonać szybkiej oceny otaczającej nas rzeczywistości.

Widzenie Na tym etapie oczy wykazują większą aktywność. Patrzenie polega na zwykłym skanowaniu otoczenia i pozyskiwaniu wstępnych informacji, widzenie to natomiast gromadzenie tych danych, które wydały nam się warte bliższego poznania. Etap ten polega zatem na identyfikowaniu schematów i prawidłowości — może to być działanie świadome, w większości przypadków ma ono jednak charakter automatyczny.

Wyobrażanie sobie Wyobraźnia wchodzi do gry zaraz po tym, jak zbierzemy dane wizualne i dokonamy ich selekcji. Na etapie wyobraźni będziemy je przetwarzać. Wyobrażanie sobie można zdefiniować na dwa sposoby: jako akt widzenia z zamkniętymi oczami lub jako widzenie czegoś, czego nie ma.

Pokazywanie Kiedy już zidentyfikujesz schematy, poznasz ich znaczenie i znajdziesz sposób ich przekształcania umożliwiający wskazanie pewnych nowych elementów, trzeba tylko znaleźć odpowiedni sposób prezentacji. Musisz podsumować wszystkie obserwacje, znaleźć najlepszą metodę ich przedstawienia, przenieść je na papier, omówić swoje przemyślenia i odpowiedzieć na pytania odbiorców.

Proces myślenia wizualnego nie zawsze przebiega liniowo. Te cztery etapy będą się pojawiać przy każdym problemie, jaki spróbujemy rozwiązać za pomocą rysunku. One zawsze następują po sobie w naturalnej kolejności, nie oznacza to jednak, że musimy ten proces realizować w sposób liniowy, czyli podejmując działania w sekwencji 1, 2, 3 i 4. Okazuje się, że proces myślenia wizualnego przypomina raczej serię następujących po sobie pętli. Zwróćcie uwagę, że etapy patrzenia i widzenia nieustannie się powtarzają i wzajemnie się napędzają. Celem obu tych etapów jest pozyskiwanie informacji wizualnych. To sprawia, że są one wzajemnie od siebie zależne. Nie oznacza to natomiast, że rozwijając swoje zdolności wizualne, nie możemy wykorzystać faktu, iż występują między nimi pewne różnice.

Etap wyobrażania sobie, czyli oglądania wszystkich zebranych informacji z zamkniętymi oczami, jest z kolei czymś w rodzaju mostu, który pozwala przekształcać dane wejściowe w dane wyjściowe. Jeśli przejdziecie każdy ten etap na oczach Waszych słuchaczy

to oni automatycznie uruchomią własne procesy myślenia wizualnego. Będą patrzeć na wasze rysunki, dostrzegać w nich interesujące elementy, wyobrażać sobie, co zmieniliby w pomysłach, które im przedstawiacie. W ten sposób proces myślenia wizualnego zapętla się po raz kolejny.
RYSOWAĆ MOŻE NIE TYLKO PICASSO.
22 stycznia 2020 22:11 Leave a Comment
Jeśli nigdy wcześniej nie uważaliście siebie za osoby kreatywne, to czas na zmianę sposobu myślenia. Każdy człowiek ma potencjał umożliwiający mu odblokowanie w sobie kreatywności. W poniższym artykule przedstawiam kilka sugestii, aby pomóc Ci zacząć. Zamieszczam w nim wskazówki dotyczące prostych ćwiczeń w pobudzaniu kreatywności, ale jeśli potrzebujesz dodatkowej zachęty, to zapraszam na warsztat z myślenia wizualnego do

Akademii Rozwoju Iwona Mieczyńska.

Lubisz gryzmolić po kartce?

Kartki, na których piszesz, pokryte są bazgrołami?

Jeżeli tak, to przeprowadzono badanie porównujące pamięć roboczą dwóch grup ludzi: bazgrzących i niebazgrzących. Członków obu grup poproszono, aby posłuchali nagranej wiadomości telefonicznej o przyjęciu urodzinowym i zapamiętali imiona osób, które miały się na nim pojawić. Grupa bazgrzących zapamiętała więcej imion i miejsc wspomnianych w wiadomości telefonicznej w porównaniu z osobami niebazgrzącymi. Bazgranie podczas słuchania, pomaga w utrzymaniu koncentracji i uwagi oraz nie pozwala na całkowite „wyłączenie się”. Gryzmolenie nie jest czynnością wymagającą skupienia i działa jak bufor, uniemożliwiając innym czynnościom, na przykład oddawaniu się marzeniom, zakłócenie procesu zapamiętywania tego, co mamy zapamiętać. Jeśli więc boisz się, że zaczniesz odpływać myślami podczas spotkania, łap za ołówek.

Rysujemy, aby ulotnić kreatywność.

Rysowanie poprawia wyobraźnię, co ma podstawowe znaczenie we wspomaganiu znajdowania kreatywnych rozwiązań różnych problemów. Jeżeli więc bazgranie jest dla Ciebie dziecinnie proste i czujesz się na siłach, aby narysować coś nieco bardziej skomplikowanego niż zawijasy na kartce, to proszę bardzo.

Oto kilka pomysłów, które możesz wykorzystać, aby zacząć rysować i uwolnić swoją kreatywność:

Stwórz labirynt. Zacznij od pojedynczej myśli. Nie musi być głęboka; może to być nawet jakiś obiekt, jeśli tak będzie Ci łatwiej. Zapisz swoją myśl na kartce formatu A4. Teraz zastanów się nad kolejną myślą. W jaki sposób możesz połączyć te dwie idee? Kontynuuj, aż Twoja kartka zacznie przypominać labirynt myśli i pomysłów. Na początku może się to wydawać pozbawione sensu, jednak po kilku próbach stwierdzisz, że idzie Ci coraz łatwiej. Zauważysz także, że Twój mózg zaczyna bardziej aktywnie tworzyć połączenia między poszczególnymi elementami, co może sprawić, że proces kreatywny potoczy się w lawinowym tempie.

Porównanie mózgów osób kreatywnych i takich, które kreatywne nie są.

Grupa neurologów z Uniwersytetu Duke’a, Uniwersytetu w Nowym Meksyku oraz Uniwersytetu w Padwie (Włochy) wykazała, że kreatywność jest związana z pracą obu hemisfer i zależy od liczby połączeń między nimi.

W badaniu (DOI: 10.1214/16-BA1030) uczestniczyło 68 ochotników, którzy zostali poddani neuroobrazowaniu mózgu metodą tensora dyfuzji (rodzaj RM) oraz testom mierzącym poziom kreatywności. Badani musieli na przykład sporządzić jak najwięcej rysunków geometrycznych w ciągu pięciu minut, wymyślić jak najwięcej nowych zastosowań dla przedmiotów, takich jak cegła lub spinacz do papieru, a także wypełnić kwestionariusz mierzący zakres osiągnięć w obrębie sztuk wizualnych, muzyki, kreatywnego pisania, tańca, gotowania i nauki. Analiza danych pokazała, że najbardziej kreatywne osoby charakteryzowały się lepiej rozbudowaną siecią połączeń pomiędzy prawą i lewą półkulą mózgu, zwłaszcza w rejonie płata czołowego. (PAP)

Do czego można wykorzystać techniki myślenia wizualnego?

Zamiast kupować komuś urodzinową kartkę, może lepiej będzie zrobić ją samemu? Możliwości są nieograniczone — możesz coś narysować, namalować, możesz nawet posłużyć się starymi zdjęciami, aby odtworzyć jakieś cenne wspólne wspomnienie. To nie tylko metoda, aby wyrazić swoje myśli w bardziej znaczący sposób.

Jeżeli nie bawi Cię robienie kartek, to zastanów się nad tworzeniem albumów z wycinkami. Może w ten sposób uporządkujesz wreszcie poniewierające się luzem fotografie, a jest to też doskonały sposób na ożywienie wspomnień. Komiksy to także pomysł na poprawę kreatywności, a powieści graficzne, to doskonały sposób na wyrażenie myśli.

Może zamiast szukać odpowiednich słów, aby wyrazić, jak się dziś czułeś, spróbujesz to narysować?

Być może nawet zadziwisz sam siebie! Jeśli czujesz się wystarczająco odważny, to możesz zacząć zamieszczać swoje rysunki na blogu i dowiedzieć się, co o nich myślą Twoi przyjaciele. Niezależnie od tego, co wybierzesz, tworzenie takiego rodzaju pamiętnika w formie wizualnej to zabawny sposób na wyrażenie myśli i wyzwolenie kreatywnej strony Twojej osobowości.

Wzorce aktywności mózgu osób twórczych i metodycznych różnią się znacząco. Osoby kreatywne, rozwiązując problem, korzystają z prawej półkuli mózgu. Nawet kiedy takie osoby nie zastanawiają się nad rozwiązaniem jakiegoś problemu, ich prawa półkula mózgu pracuje. Ten wzorzec dowodzi, że nawet marzenia czy „nieistotne” myśli osób kreatywnych pełne są różnych pomysłów.

Interesujący jest fakt, że osoby kreatywne myślą wyjątkowo elastycznie. Wyobraź sobie labirynt z niezliczonymi ścieżkami, które prowadzą do innych ścieżek, łączących się z kolejnymi itd. Tak właśnie przedstawia się aktywność mózgu osoby kreatywnej. Osoba taka posługuje się różnorodnymi „wyzwalaczami” powodującymi powstanie określonej myśli, która prowadzi do kolejnej. Na przykład rozmowa może wyzwolić w mózgu takiej osoby obraz, który ona widziała przed miesiącem, co z kolei przywołuje myśl sprzed tygodnia, a to prowadzi do nowego pomysłu.

Mózg osoby myślącej metodycznie jest inny. Przypomina prostą drogę, która zaczyna się od problemu i biegnie prosto, aż do rozwiązania. Myślący metodycznie nie pozwalają swoim mózgom na to, aby były rozpraszane przez inne pomysły, i koncentrują się wyłącznie na działaniach, które powinni wykonać, aby rozwiązać problem.

Jest prawdą, że twórcze umysły zawsze będą wysoko cenione. Z drugiej jednak strony kreatywność może nam również pomóc w codziennym życiu.

Jak rozwinąć naszą kreatywność tak, aby była ona bardziej innowacyjna i skuteczniejsza. Kreatywność to nie tylko cecha, jaką mają artyści, pisarze czy wielcy przedsiębiorcy. Daje nam ona cały potencjał innowacji w każdej części naszego życia.

Steve Jobs mawiał, że Kreatywność polega na łączeniu właściwych elementów. Łączy nasze przeszłe doświadczenia z naszą rzeczywistością i odważa się tworzyć nowe i trudne rzeczy.

Wiele osób uważa, że nie mogą stać się bardziej kreatywnymi ludźmi, ale są w błędzie. Wszyscy możemy co najmniej trochę poprawić swoją własną kreatywność w stosunku do tego, co mamy teraz. A właściwie to zapewniając niewielkie ćwiczenia dla naszego mózgu, możemy być dzięki temu trochę bardziej kreatywni każdego kolejnego dnia.

Oto one:

Po pierwsze, zignoruj wszelką krytykę.

Po drugie, ważniejszą rzeczą jest sam proces rysowania a nie efekt końcowy.

Po trzecie, zrelaksuj się, bo stres zabija kreatywność.

Po czwarte, posiadanie dobrego pomysłu i nadanie mu odpowiedniej formy, to połowa sukcesu.

Po piąte dużo czytaj, bo jedną z najbardziej stymulujących mózg czynności jest czytanie.

„Bez wątpienia kreatywność jest najważniejszym zasobem ludzkim ze wszystkich dostępnych. Bez niej nie byłoby postępu, a my na zawsze powtarzalibyśmy te same wzory i zachowania”.
–Edward de Bono-
KREATYWNOŚĆ KOMPETENCJĄ PRZYSZŁOŚCI
15 stycznia 2020 21:49 Leave a Comment
Kompetencje przyszłości to konkretne umiejętności umożliwiające podejmowanie i realizowanie zadań w miejscu pracy, które jest elastyczne, rozproszone, podatne na częste i szybkie zmiany. Warto jednak mówić o kompetencjach, które są rozumiane szerzej i wiążą się z wykształceniem w sobie określonych postaw, sposobów myślenia, uczenia się i działania.

Co to właściwie jest kreatywność?

Pojęcie kreatywności można rozumieć jako zdolność tworzenia nowego przedmiotu lub innowacyjnych koncepcji i podejmowania nowatorskich działań. Podstawą takiego procesu jest wiedza, która pozwala wykorzystywać znajome koncepcje i przeformułowywać je w nowe rozwiązania. Kreatywność bazuje na nowym spojrzeniu na zagadnienie, a dopiero kombinacja wiedzy i innowacyjności pozwala zaproponować nowe ujęcie danej sprawy. Co ważne – kreatywność należy do tych kluczowych kompetencji przyszłości, które można i należy kształtować i trenować .

Wyróżnia się 4 typy kreatywności:

1) wysoka – cechuje osoby, które swoimi wynalazkami, inwencją i przełomowymi innowacjami całkowicie zmieniają obszar swojej dyscypliny;

2) profesjonalna – to kreatywność nabyta, wymagająca nakładu czasu i wysiłku. Cechują się nią np. muzycy i badacze akademiccy prowadzący własne badania naukowe;

3) codzienna – przejawia się nowatorstwem, inteligencją oraz elastycznym myśleniem i działaniem. Cechują się nią np. pracownicy rozwiązujący rozbudowane i złożone problemy;

4) minimalna – to umiejętność osobistej i nowatorskiej interpretacji wydarzeń, działań czy doświadczeń; opiera się na elastyczności i inteligencji w procesach myślenia. Ten typ kreatywności odnajdowany jest w rozwiązywaniu zadań matematycznych na różne sposoby, czy łączeniu wiedzy z nowymi dostarczanymi informacjami pozwalającymi lepiej zrozumieć dane zjawisko.

KREATYWNOŚĆ to po prostu zdolność do wymyślania niezwykłych lub nieoczywistych pomysłów na dany temat lub w odpowiedzi na daną sytuację, lub też rozwijania kreatywnych sposobów rozwiązania problemu.

Jak w takim razie rozwijać swoją kreatywność?

Jednym z elementów kreatywności jest myślenie wizualne. Rozwijanie tej umiejętności prowadzi do szerszego jej zastosowania nie tylko w szkolnictwie i edukacji ale także w biznesie.

Podczas biznesowych konferencji spotykamy się z zapisem wizualnym nazywanym graphic recording – wielkoformatowymi streszczeniami wystąpień, sporządzanymi podczas trwania prezentacji, w których za pomocą prostych rysunków i oszczędnie dawkowanego tekstu tworzy się graficzne notatki utrwalające przekaz. Zapis wizualny wymaga sporej wprawy. Dużą popularnością cieszą się filmy rysunkowe, czy może raczej filmy rysowane (whiteboard animation), w których przekaz werbalny lektora jest uzupełniany tworzonymi na bieżąco ilustracjami.

Spotykamy również animacje wykorzystujące przygotowane wcześniej i wycięte elementy graficzne, z których układa się – czasem dodatkowo uzupełniając rysunkami i tekstem – wizualną reprezentację treści przekazywanych werbalnie.

Taka forma przekazu, zwłaszcza w wersji z przygotowanymi wcześniej elementami graficznymi, może stanowić ciekawą alternatywę dla prezentacji multimedialnych przygotowywanych przez uczniów, nauczycieli czy menadżerów, wszystkich tych, którzy chcą wzmocnić obrazem swój przekaz. Sposobem na graficzne zarejestrowanie przebiegu dyskusji, wyrażonych opinii, sformułowanych wniosków, podjętych decyzji, jest facylitacja wizualna / graficzna graphic facilitation. W odróżnieniu od zapisu wizualnego, facylitacja zbiera wypowiedzi wielu uczestników spotkania, a osoba rysująca wchodzi w interakcję z grupą: zadaje pytania, prosi o doprecyzowanie, podsumowuje itp. Notatki rysunkowe / wizualne / graficzne (sketchnoting) to zapis treści tworzony z wykorzystaniem strzałek, ramek, schematycznych postaci i innych prostych rysunków, a także pojedynczych wyrazów i krótkich fragmentów tekstu (np. pojęcie, tytuł, przykład), zwykle sporządzany na własne potrzeby notującego. Ustrukturyzowaną formą notatki wizualnej jest mapa myśli / mapa mentalna – zapoznanie się z tą metodą prezentacji treści jest często pierwszym kontaktem uczniów z notowaniem graficznym. Innym narzędziem dydaktycznym łączącym przekaz słowny i wizualny, jest lapbook – interaktywna teczka tematyczna, doskonale sprawdzająca się m.in. jako forma prezentacji efektów projektów.

Przedstawiony powyżej krótki przegląd najbardziej rozpowszechnionych przejawów myślenia graficznego i oczywiście nie wyczerpuje tematu. Elementy myślenia wizualnego mogą być obecne w każdej dziedziny życia. Jest wiele różnorodnych sposobów uzupełnienia treści przekazywanych werbalnie o obrazy (np. fotografie, karty metaforyczne, karty opowieści) czy kolory (zakreślacze, kodowanie kolorem itp.) Łączenie przekazu słownego z ilustracją jest powszechnie obecne. Tymczasem jego potencjał można z powodzeniem wykorzystać również w każdej innej pracy.

Dlaczego warto sięgać po myślenie wizualne?

Poprawia efektywność przyswajania i zapamiętywania treści, ponieważ: uruchamia podwójne kodowanie, aktywując równocześnie dwa ważne kanały percepcji: werbalny i wizualny przełamuje rutynę, dostarcza nowych bodźców.

Pobudza kreatywność, pomaga otworzyć się na nowe doświadczenia, zachęca do eksperymentowania jest atrakcyjne, angażuje i wywołuje emocje, zmusza do myślenia, wymaga większego skupienia i głębszego przetworzenia treści.

Stosując Myślenie wizualne mamy okazję do spróbowania czegoś nowego i twórczego, a także poczucia większej satysfakcji z efektów swojej pracy. Czasem będzie to wymagało zmierzenia się z własnymi przekonaniami na swój temat, np. o braku zdolności do rysowania… Jak podkreślają osoby zawodowo zajmujące się myśleniem wizualnym, zastosowanie prostych elementów myślenia wizualnego nie wymaga talentu plastycznego – najczęściej używamy prostych ramek, dymków, strzałek, ikon i schematycznych rysunków oraz podstawowych krojów pisma. Priorytetem jest tu efektywność przekazu, a nie walory artystyczne. W związku z rosnącą popularnością omawianego tematu. Warto też pamiętać, że – podobnie, jak w przypadku innych umiejętności – z każdą wykonaną notatką graficzną nabiera się coraz większej wprawy. Kilka podpowiedzi, jak zacząć korzystać z dobrodziejstw myślenia wizualnego w praktyce, znajdą Państwo na naszych warsztatach.

„Nieważne, na jakim jesteś etapie – uczysz się, zaczynasz karierę, rozwijasz ją czy wkraczasz w »srebrne lata« – znajdziesz wiele możliwości, dzięki którym osiągniesz mistrzowski poziom kompetencji. Mistrzowskie kompetencje to coś więcej niż dyplomy i certyfikaty i bycie dobrym w tym, co robisz obecnie. To postawa nakazująca dążyć do doskonałości poprzez zdobywanie wiedzy, praktykę i doświadczenie”. –SkillsFuture.

Źródło: www.delab.uw.edu.pl/wp-content/uploads/2019/09/Kompetencje_przyszlosci_Raport_DELabUW.pdf
JAK ORGANIZOWAĆ PROCES NAUKI?
8 stycznia 2020 17:48 Leave a Comment
Jednym z problemów edukacji jest brak umiejętności uczenia się. Wiele osób najczęściej uczy się wyłącznie do sprawdzianów, a po ich zaliczeniu większość materiału zapomina. Badania potwierdzają, że adekwatnie dobrana metoda wspomagająca proces gromadzenia i przechowywania wiedzy, może przyczynić się do poprawy efektów uczenia się i do skrócenia czasu nauki od 2 do 3 razy.

Samodzielna praca uważana jest za najlepszy sposób nauki, gdyż najlepiej zapamiętujemy rzeczy samodzielnie wykonane. Ten typ pracy to np. samodzielne (lub grupowe) wykonywanie zadań, szukanie odpowiedzi na zadane pytania, próba wyjaśnienia omawianego pojęcia. Dzięki temu aktywnie uczysz się ze zrozumieniem, potrafisz samodzielnie posegregować informacje, oddzielić rzeczy ważne od mniej istotnych. Bierny sposób uczenia się jest nieefektywny i bardzo czasochłonny. Nie utrwalasz tak przyswojonej wiedzy i większość zagadnień zapominasz. Jak dowiodły eksperymenty Ebbinghaus’a człowiek po godzinie zapomina 56 % przestudiowanego materiału. Jednak po dalszych dziewięciu godzinach jego stan wiedzy obniża się o zaledwie 8 % (Dudley, 1994), a więc po jednym dniu pozostaje tylko 33 % przestudiowanej wiedzy, po dwóch dniach 28 %, po sześciu 25 %, a po 31 dniach 21 % (Pietrasiński, 1975). Pierwsze powtórki powinny odbywać się jak najwcześniej od momentu zakończenia nauki nowego materiału. Dlatego nieodzownym elementem powinna być notatka wizualna (Sketchnotka) podsumowująca zajęcia. Inaczej większość wiadomości zostanie przez zapomniana. Ciekawą propozycję dokonywania kolejnych powtórek zaleca Tony Buzan. Pierwsza, po godzinnej sesji nauki, powinna trwać od 5 do 15 minut, co zapewni utrwalenie wiedzy do następnego dnia. Druga powtórka powinna nastąpić następnego dnia (zaleca się po 24 godz.) i trwać 2-4 minuty. Ona powinna zapewnić utrzymanie wiedzy przez kolejny tydzień. Po tygodniu robimy trzecią, 2-minutową powtórkę, a czwartą po miesiącu. W ten sposób wiedza zostanie dołączona do pamięci trwałej. Aby powtórki mogły trwać tak krótki czas, notatki powinny być sporządzone w formie graficznej najlepiej graficznie w postaci sketchnotki, wtedy powtórki trwają naprawdę krótko, bo cała informacja jest widoczna na jednej stronie.

Notatka wizualna to taka rysunkowa pigułka, w której mieści się esencja z tekstu czy wystąpienia.

Wystarczy rzut oka na notatkę wizualną, żeby lepiej, szybciej i na dłużej zapamiętać to, o czym czytasz lub słuchasz. Wystarczy także rzut oka na notatkę, żeby po jakimś czasie przywołać w pamięci treść książki czy wystąpienia. Notatki to nie tylko teksty i rysunki, ale i KOLOR, a jak kolor, to energia, inspiracja, pobudzenie do działania.

jeżeli jedynym czynnikiem, który nas przed tą metodą powstrzymuje, jest przeświadczenie, że to nie dla nas, gdyż nie mamy zdolności plastycznych to od razu Wam powiem że talent plastyczny nie jest tu w ogóle potrzebny. W takim codziennym rysowaniu chodzi o oddanie idei, a nie tworzenie arcydzieł plastycznych. Do stworzenia notatki wizualnej potrzebny jest ołówek lub długopis i kartka papieru no i trochę wprawy podobnie jak w pisaniu czy czytaniu czy arytmetyce. Największą przeszkodą do stosowania tej metody jest brak pewności siebie. Należy się przełamać bo szkicowanie jednak ma wpływ na szybkość pracy czy nauki.

Najlepiej zacząć od stworzenia swojego banku ikon. Hasła klucze, których na co dzień używamy należy przełożyć na jakiś prosty rysunek. Automatyczne formy, do których będziemy szybko wracać, pozwolą nam nie skupiać się na rysunku, lecz przenieść swoja uwagę na istotę tworzonej notatki, na jej idee. Po za jakością kreski i czasem jej wykonania w skutecznym sketchnotingu ważną rolę odgrywa kolor. Pisanie kolorowymi pisakami sprawia, że zapamiętujemy o 25% więcej. Kolor skraca czas przetwarzania informacji. Wykorzystanie kolorowej kreski lub paska na kartce zwraca większą uwagę właśnie na nią i sprawia, że staje się ona istotniejsza dla czytelnika. Notatki najlepiej robić na żółtym papierze nie na białym. Kolor oddziałuje na funkcję gruczołów mózgowych. Czerwony aktywuje przysadkę mózgową, która aktywizuje rdzeń nadnerczy wydzielający adrenalinę. Gdy adrenalina uderza do krwi, wzrasta poziom cukru i zaczyna szybciej bić serce, zwiększa się częstotliwość oddechów, wzrasta poziom ciśnienia. Gdy chce się coś „wbić do głowy” należy to napisać na czerwono. Połączenie znanych dla nas obrazów z informacjami pomaga w zapamiętywaniu oraz utrwalaniu wiedzy. Sketchnoting wspiera proces nauki, ponieważ wiedza uporządkowana logicznie przyswajana jest lepiej niż w sposób spontaniczny. Notowanie rysunkami podnosi jakość zapamiętywania od 60 do 90%.

Rysowanie jest polisensoryczne, angażuje wiele naszych zmysłów jednocześnie. Angażuje słuch – robiąc notatki wizualne za każdym razem zastanawiasz się i podejmujesz dialog sam ze sobą jednocześnie intensywnie słuchasz podejmując decyzję co jest najważniejsze. Angażuje dotyk bo pisząc czy rysując dotykasz kartki czujesz jej gładkość lub fakturę, długopisu, niekiedy brudzisz się kolorem mazaków czujesz ich temperaturę czy wilgoć tuszu na skórze. Angażuje węch bo czujesz zapach papieru czy mazaków jakich używasz do tworzeniu sketchnotki. I wreszcie co oczywiste angażuje wzrok. Język jest obrazem naszego świata, jednak metafora w obrazie ten świat rozszerza, rozciąga pole percepcji. Myślenie wizualne pozwala skupić się na tym co jest naprawdę ważne. Możemy tu mówić nie tylko o wiedzy naukowej, co i o wiedzy o samym sobie. W ten sposób można kreatywniej podchodzić do swojej codzienności. Można założyć dziennik w którym codziennie szkicować notatkę z dnia poprzedniego. Taka praktyka wydaje się czasochłonna, ale ma niesamowite działanie. Ludzka pamięć jest ulotna i często zapominamy jak wiele przyjemności nas codziennie spotyka. Tego typu pamiętnik pozwala to wychwycić, zachować i przy okazji wspiera poczucie radości i wdzięczności a to jest najlepszą motywacja do działania. Sketchnoting otwiera drzwi do nieprzeciętności dla każdego, kto go stosuje.

Jeśli podobał Ci się artykuł napisz do nas.
UCZ SIĘ EFEKTYWNIEJ !!!
1 stycznia 2020 18:40 Leave a Comment
UCZ SIĘ EFEKTYWNIEJ!!!

O tym marzy każdy, kto kiedykolwiek chciał się czegoś nauczyć. Chcemy by nauka przychodziła nam łatwo lekko i przyjemnie.

Ale jak tego dokonać? Co zrobić by uczyć się efektywnie? Jak pomóc dzieciom w nauce?

To pytanie dotyczy zarówno dorosłych jak i dzieci, wszystkich uczniów nie zależnie od wieku, którzy odnoszą sukcesy edukacyjne, jak i tych, którzy ponoszą porażki, czyli nie chcą, bądź nie potrafią się uczyć. Jedną z ważniejszych przyczyn niepełnego wykorzystywania własnych możliwości jest nieefektywne przyswajanie wiedzy. W Akademii Rozwoju IM uważamy, że efektywności tej można się jednak nauczyć! Ważne jest, aby w procesie rozwoju i nabywania wiedzy wykorzystać potencjał naszego mózgu.

Efektywne uczenie się to umiejętność poruszania się w gąszczu informacji, szybkie przyswajanie, przechowywanie i odtwarzanie tych informacji, które w danym momencie są potrzebne. Badania pokazują, że czysto akademicka forma nauki odpowiada tylko na potrzeby 30% osób, pozostałe 70% woli inne style uczenia się.

Warto poznać nieco głębiej zasady funkcjonowania naszej pamięci oraz oswoić się z regułami, które rządzą zarówno zapamiętywaniem jak i zapominaniem.

Jak działa ludzka Pamięć?

Funkcjonowanie pamięci można najkrócej określić jako zdolność do zapamiętywania, czyli gromadzenia i wykorzystania występujących w różnych postaciach informacji. Proces rozwoju zapamiętywania przebiega na poziomach podświadomości, świadomości i nieświadomości. Dla nas w codziennym użytkowaniu pamięć świadoma jest najistotniejsza. Ostatnią fazą procesu zapamiętywania jest odtwarzanie (przypominanie) materiału. Każdy proces pamięciowy składa się z trzech etapów:

Rejestracji lub kodowania

Przechowywania lub magazynowania

Odtwarzania lub przypominania

W procesie rejestracji (kodowania) mózg „przypina” nowe informacje do innych, które już zna. Uczeń czytając tekst złożony z liter łączy je w całość, a następnie zapis literowy przywołuje obraz obiektu, który zna z rzeczywistości. I tak słowo „mama”, choć dla każdego znaczy to samo, to z inną osobą będzie zawsze kojarzone (samo słowo „mama” dla każdego będzie znaczyło jego mamę). Gdy pani Mieczyńska przyjdzie do szkoły, to wszyscy będą ją traktować właśnie jako Panią Mieczyńską (jeśli jest im znana) lub po prostu jako nieznajomą z nazwiska kobietę, a dla swoich dzieci będzie „mamą” – w ich świadomości na hasło mama, pojawi się jej postać. Innym przykładem może być fakt, że jeśli usłyszymy słowo np. Słoń to automatycznie w naszej głowie pojawia się obraz „Słonia” bardzo rzadko ktoś widzi wyraz SŁOŃ składający się z ciągu znaków. Opisując go, używalibyśmy słów i porównań, które mogłyby pomóc go sobie przypomnieć. Niekiedy gdy opisujemy jakieś niezwykłe zjawisko często porównujemy je do czegoś co jest nam powszechnie znane ale też mogłoby zabraknąć nam punktów odniesienia i nastąpiłby nieczytelny zapis informacji, którego nie można byłoby niczemu przypisać. Dlatego równolegle z procesem rejestracji odbywa się kojarzenie nowych informacji z już posiadanymi. Kojarzenie, a więc i pamiętanie jest o wiele lepsze, gdy rejestrowane informacje są w jakiś sposób obrazowane podobne lub zbliżone do tych, które przyswoiliśmy wcześniej.

Tworzenie notatek wizualnych to jedna z technik szybszej i efektywniejszej nauki. Pozwala lepiej zrozumieć wiedzę, lepiej ją zapamiętać i w razie potrzeby (przed klasówką czy sprawdzianem) szybciej odtworzyć i przypomnieć. Badania potwierdzają, że myślimy wizualnie, szybciej przetwarzamy tak przedstawione informacje. Na zapamiętywanie informacji duży wpływ mają formy jej przekazywania. Łatwiej jest zapamiętywać informacje, które podawane są na początku lub końcu tzw.

„EFEKT PIERWSZEŃSTWA” i „EFEKT ŚWIEŻOŚCI”

wielokrotnie sprawdzony i potwierdzony eksperymentalnie. Dlatego też dobrym sposobem na przyswojenie nowej wiedzy jest taki podział materiału, aby było w nim możliwie dużo początków i końców czyli podzielenie treści na mniejsze porcje, które można na przykład oddzielnie zatytułować i zobrazować. Podczas nauki należy też robić przerwy, które są niezmiernie ważne dla podtrzymania koncentracji. Jeden cykl samodzielnej nauki nie powinien trwać dłużej niż 30 minut, po nim powinna nastąpić 2-3 minutowa przerwa. Im dłuższy proces nauki, tym przerwa powinna być dłuższa. Wskazane jest jednak, aby przerwy były krótkie lecz częstsze. Przerwa trwająca powyżej 7 minut wytrąca z bieżącego myślenia, warto więc unikać dłuższych przerw. Przerwy pozwalają zrelaksować się, usuwają napięcie fizyczne i psychiczne. Jest to także czas na złapanie oddechu. Przypominanie informacji odbywa się głównie poprzez wyobraźnię i skojarzenia. Dlatego jeśli informacja była zakodowana z użyciem wielu zmysłów i wyobraźni, łatwiej można przywołać skojarzenia. Można sobie wyobrazić, że w takiej sytuacji do informacji prowadzi wiele dróg, a szlak jest oznaczony (podczas gdy poznanie za pomocą jednego zmysłu to jedna, często wąska ścieżka dostępu). Działa to również w drugą stronę. Zapominamy informacje, ponieważ:

Proces ich rejestracji był słaby nie zakodowaliśmy dwoma kanałami, jesteśmy roztargnieni lub mamy problem ze skupieniem się.

Nie używamy zapamiętywanych informacji i nie powtarzamy ich.

Przyswojone informacje podlegają procesowi interferencji czyli zachodzą na siebie nawzajem utrudniając kodowanie, przechowywanie i odtwarzanie.

Wypieramy informacje związane z przykrymi wspomnieniami lub przykrymi okolicznościami, w których dana informacja została nabyta czyli działa tu mechanizm obronny zwany „wyparciem”

Aby nauka była łatwa, miła i przyjemna powinniśmy rozwijać techniki uczenia się i zapamiętywania.